اکسپو قرن
نمایشگـــــاه در ینگه دنیا
اکسپو قرن
عصر نمایشگاه: تاریخ برگزاری نخستین نمایشگاه جهانی رسمی در آمریکا به نیمه دوم قرن نوزدهم بازمیگردد. «نمایشگاه بینالمللی قرن» از ۱۰ می تا ۱۰ نوامبر ۱۸۷۶ در فیلادلفیا (ایالت پنسیلوانیا) برگزار شد.
به گزارش پایگاه خبری«عصرنمایشگاه» ، این نمایشگاه، بزرگداشتی برای یکصدمین سالگرد امضای اعلامیه استقلال آمریکا در فیلادلفیا بود. این نمایشگاه با عنوان رسمی «نمایشگاه بینالمللی هنرها، تولیدات و محصولات خاک و معدن» در «فرمونت پارک» و در سایت نمایشگاهی که به دست هرمان جی. شوارتزمن طراحی شده بود، برگزار شد. بر اساس آمارهای موجود، نزدیک به 10 میلیون نفر از این اکسپو جهانی بازدید کردند و 37 کشور در آن مشارکت داشتند. در این نمایشگاه چندین نوآوری و اختراع جدید معرفی شد که تعدادی از آنها تاثیر چشمگیری در تحول و بهبود زندگی مردم داشتهاند. «نمایشگاه بزرگ» سال 1864 (یکی از چندین نمایشگاهی که در طول جنگهای داخلی برگزار شد) پیشبینی کرده بود که برای برگزاری «نمایشگاه قرن» حضور و مشارکت بخشهای دولتی و خصوصی و نیز تلاشهای تجاری ضروری است. این نمایشگاه که در میدان لوگان برگزار شد، از همان ویژگیهایی همچون ظاهر سبک معماری گوتیک، پرچمهای در اهتزاز، سالن مرکزی عظیم، دستساختهها و تولیدات صنعتی برخوردار بود. همچنین بازدید رئیس جمهور و خانوادهاش از این رویداد، عرضه ابزارها و وسایل جدید به شهروندان عادی برای بهبود بخشیدن به وضع سربازان حاضر در جنگ از دیگر ویژگیهای این نمایشگاه بود که در مجموع فیلادلفیا را به مرکز حساس و مهمی در روند جنگهای داخلی تبدیل کرد.
طراحی نمایشگاه
ایده برگزاری «اکسپو قرن» را به جان ال. کمپبل، استاد ریاضیات، فلسفه طبیعی و ستارهشناسی کالج واباش در کرافوردزویل ایالت ایندیانا نسبت میدهند. در دسامبر 1866، کمپبل به شهردار فیلادلفیا پیشنهاد کرد که یکصدمین سالگرد استقلال آمریکا با برگزاری یک اکسپو در فیلادلفیا جشن گرفته شود. مخالفان و بدگویان اعلام کردند که این پروژه قادر به تامین هزینههای خود نخواهد بود، کشورهای دیگر در آن شرکت نخواهند کرد و ممکن است نمایشگاههای آمریکا با نمایشگاههای ضعیف خارجی مقایسه شود. با این حال آنها اشتباه میکردند.
موسسه فرانکلین نخستین حامی این اکسپو بود که از شورای شهر فیلادلفیا خواست تا این رویداد را در فرمونت پارک برگزار کند. با توجه به دهها رویداد با اهمیت ملی و در ارتباط با این شهر که پیشتر در فیلادلفیا برگزار شده بود، شورای شهر فیلادلفیا در ژانویه سال 1870 تصمیم گرفت که نمایشگاه «اکسپو قرن» را در سال 1876 در این شهر برگزار کند.
بر این اساس، شورای شهر فیلادلفیا و مجلس قانونگذاری پنسیلوانیا کمیتهای تشکیل دادند تا ضمن مطالعه این پروژه، حمایت نمایندگان کنگره آمریکا را نیز برای برگزاری آن جلب کند. پس از آن، ویلیام دی. کلی، نماینده کنگره در حمایت از این شهر و ایالت سخنرانی کرد و دانیل جانسون مورل لایحهای برای تشکیل کمیسیون بزرگداشت سالگرد اعلام استقلال آمریکا ارائه کرد. این لایحه در سوم مارس 1871 با این شرط به تصویب رسید که دولت آمریکا هیچ مسئولیتی در قبال هزینههای آن نداشته باشد. در سوم مارس 1872 کمیسیون بزرگداشت «سده ایالات متحده آمریکا» به ریاست جوزف آر. هولی از ایالت کانکتیکات تشکیل شد که از هر ایالت و منطقه یک نفر در آن عضویت داشت. در روز اول ژوئن 1872 کنگره یک هیات مالی برای تامین هزینههای پروژه تشکیل داد. ریاست این هیات بر عهده جان ولش بود (وی برادر بشردوست معروف، ویلیام ولش بود که برای برگزاری نمایشگاه بزرگ بهداشت سال 1864 پول جمعآوری کرد). این هیات اجازه یافت تا به منظور تامین مالی پروژه، 10 میلیون دلار سهام (هر سهم 10 دلار) بفروشد. در نتیجه، تا روز 22 فوریه 1873 این هیات یک میلیون و 784 هزار و 320 دلار (معادل 35 میلیون و 304 هزار و 754 دلار امروز) به فروش رساند. فیلادلفیا 1.5 میلیون دلار و ایالت پنسیلوانیا هم یک میلیون دلار به این منظور اختصاص دادند. در 11 فوریه 1876 کنگره نیز وامی به مبلغ 1.5 میلیون دلار به این پروژه تخصیص داد.
در 1873 کمیسیون سده آمریکا، آلفرد تی. گوشوم را به عنوان مدیرکل اکسپو تعیین کرد. کمیسیون فرمونت پارک نیز 450 هکتار (1.8 کیلومتر مربع) از منطقه فرمونت پارک غربی را برای احداث سایت نمایشگاه تعیین کرد که در 4 جولای 1873 این امر محقق شد. این کمیسیون تصمیم گرفت که نمایشگاه را در 7 بخش کشاورزی، هنر، آموزش و علوم، باغبانی، ماشینآلات، تولیدات، معادن و متالورژی طبقهبندی کند. سپس جان دبلیو. فورنی (ناشر روزنامه) از طرف کمیسیون فیلادلفیا ماموریت یافت تا دعوتنامه حضور در اکسپو را برای کشورهای اروپایی ارسال کند. با وجود هراس از بایکوت اروپاییها و تعرفههای گمرکی سنگین آمریکا، هیچیک از کشورهای اروپایی این دعوت را رد نکردند.
برای اسکان بازدیدکنندگان خارجی، هتلهای موقتی در نزدیکی سایت نمایشگاه ساخته شد. همچنین آژانسی برای اسکان خانگی تشکیل شد و این آژانس فهرستی از اتاقهای هتلها، خانهها و پانسیونها تهیه کرد و برای اجاره دادن آنها به بازدیدکنندگان خارج از فیلادلفیا (آمریکایی و غیر آمریکایی) اقدام به فروش بلیت کرد. برای سهولت رفت و آمد بازدیدکنندگان، سیستم حمل و نقل شهری فیلادلفیا با اجرای طرحی بر حجم فعالیتهای خود افزود و در همین راستا، راه آهن پنسیلوانیا نیز قطارهای ویژهای در نظر گرفت. بیمارستان کوچکی هم به وسیله هیات پزشکی کمیسیون در محل سایت نمایشگاه احداث شد، هرچند با وجود موج گرمای شدید تابستانی منطقه، هیچ اتفاق بدی رخ نداد. در 19 ژانویه 1876 «بانک ملی قرن» به عنوان نماینده مالی هیات اکسپو قرن اجازه پیدا کرد تا امور مالی این نمایشگاه همچون دریافت و پرداختهای روزانه و تبدیل ارزها را انجام دهد.
ساختار نمایشگاه
بیش از 200 ساختمان در زمینهای نمایشگاه احداث شد که با حصاری به طول 3 مایل از زمینهای اطراف جدا میشد. در این نمایشگاه 5 ساختمان اصلی وجود داشت که عبارت بودند از ساختمان اصلی نمایشگاه، سالن یادبود، سالن ماشینآلات، سالن کشاورزی و سالن باغبانی. به جز اینها، ساختمانهای جداگانهای تحت عنوان ساختمانهای حکومتی، دولتهای محلی، خارجیها، شرکتها و نهادهای عمومی احداث شده بود. سیاست احداث ساختمانهای زیاد، این نمایشگاه را از دیگر نمایشگاههای جهانی که تنها بر یک یا چند ساختمان بزرگ متمرکز بودند، متمایز میکرد.
کمیسیون طراحی ساختمانهای مهم را در دو مرحله بین طراحان آن زمان به رقابت گذاشت. برندگان دور اول باید جزئیات مربوط به هزینه و زمان ساخت را تا 20 سپتامبر 1873 ارائه میکردند. پس از آنکه 10 طراح برنده انتخاب شدند، روشن شد که هیچکدام این دو مورد مهم را به درستی رعایت نکردهاند.
ساختمان اصلی
کمیسیون پس از بررسی طرحها، برنده سوم یعنی هنری پتی را به عنوان طراح و معمار و جوزف ام. ویلسون را به عنوان مهندس سازنده ساختمان اصلی برگزید. به عنوان یک سازه موقت، ساختمان اصلی بزرگترین ساختمان جهان از نظر وسعت (8.7 هکتار) در آن زمان بود. عرض این ساختمان 464 فوت و طول آن 1880 فوت بوده است. این ساختمان با قطعات پیشساخته چوبی و فریمهای آهنی بر زیربنایی از سنگ در مدت 18 ماه و هزینهای بالغ بر یک میلیون و 580 هزار دلار ساخته شد. این ساختمان که به صورت شرقی- غربی ساخته شده بود، دارای 4 ورودی اصلی بود که ورودی شمالی آن به گالری هنر و سالنهای ماشینآلات و کشاورزی راه داشت. راهرو مرکزی این ساختمان دارای انبارهای موازی به عرض 120 فوت (37 متر)، طول 1832 فوت (558 متر) و ارتفاع 75 فوت (23 متر) بود. این طولانیترین راهرویی بود که برای یک نمایشگاه ساخته شده بود. در هر دو طرف این راهرو عظیم، خیابانهای فرعی به عرض 100 فوت و طول 1832 فوت احداث شده بود. همچنین راهروهای کوچکتری به عرض 48 فوت وجود داشتند که مسیر ارتباط بین راهرو اصلی و خیابانهای کناری بودند و راههایی به عرض 24 فوت نیز در فضای بیرونی ساختمان وجود داشت. همچنین 4 برج به ارتفاع 75 فوت در چهار گوشه این ساختمان ساخته شد که دارای بالکنهایی در ارتفاع مختلف بودند.
سالن کشاورزی
سومین ساختمان بزرگ در نمایشگاه قرن آمریکا، سالن کشاورزی با طراحی جیمز ویندریم بود. این ساختمان 820 فوت (250 متر) طول و 540 فوت (160 متر) عرض داشت و از چوب و شیشه ساخته شده بود. در این ساختمان محصولات و ماشینآلات کشاورزی و صنایع و کسب و کارهای وابسته به نمایش درآمد.
طراح اصلی
هرمان جی. شوارتزمن مهندس کمیسیون فرمونت پارک به عنوان طراح اصلی اکسپو انتخاب شد. وی کار برای این کمیسیون را از سال 1869 آغاز کرد. فرمونت پارک یکی از بزرگترین پارکهای برونشهری آمریکا به شمار میرود. شوارتزمن به عنوان معمار اصلی اکسپو قرن، سالن یادبود، سالن باغبانی و چند ساختمان کوچک دیگر را طراحی کرد. شوارتزمن با بازدید از نمایشگاه بینالمللی وین که در سال 1873 برگزار شد، دست به طراحی نمایشگاه اکسپو قرن آمریکا زد و کوشید تا ضعفهای نمایشگاه وین را در آمریکا تکرار نکند.
سالن باغبانی
سالن باغبانی که بر فراز تپهای مشرف به خیابان «فاونتین» ساخته شده بود، پیشرفتهای حوزه باغبانی در آن زمان را به معرض نمایش گذاشت که با استقبال متخصصان و افراد آماتور روبهرو شد. برخلاف برخی ساختمانهای دیگر، سالن باغبانی سازهای دائمی بود. این ساختمان که از آهن و شیشه بر فونداسیونی از آجر و سنگ مرمر ساخته شده بود، 383 فوت (117 متر) طول، 193 فوت (59 متر) عرض و 68 فوت (21 متر) ارتفاع داشت. داخل این سالن، نمونههایی از گیاهان استوایی، گلهای مختلف، تجهیزات و طرحهای باغبانی به نمایش درآمده بود. پس از پایان نمایشگاه، این سالن همچنان به کار خود در حوزه باغبانی ادامه داد و گیاهان زیادی در آن به نمایش درآمدند تا اینکه در جریان توفان «هازل» در سال 1954 به شدت آسیب دید و ویران شد.
سالن ماشینآلات
به عنوان دومین ساختمان بزرگ نمایشگاه، سالن ماشینآلات با طراحی و ساخت جوزف ام. ویلسون و هنری پتی در غرب ساختمان اصلی احداث شد. این سازه شامل سالن اصلی به طول 1402 فوت و عرض 360 فوت بود و یک سالن فرعی به ابعاد 208 در 210 فوت از سمت جنوب به آن متصل بود. این ساختمان که فضایی در حدود 558 هزار 440 فوت مربع را اشغال میکرد و 1900 مشارکتکننده را در خود جای میداد، طی 6 ماه ساخته شد. همانگونه که از نامش پیداست، در این ساختمان ماشینآلات مختلف و آخرین دستاوردهای صنایع به نمایش گذاشته شده بود. سالن ماشینآلات، سازهای عظیم از چوب و شیشه بر فونداسیونی از یک ساختمان سنگی بود. این ساختمان که به رنگ آبی روشن رنگآمیزی شده بود، 8 ورودی مختلف داشت. طول این ساختمان 18 برابر ارتفاع آن بود. سالن ماشینآلات محل نمایش آخرین دستاوردهای تکنولوژی صنعتی آن زمان بود و ایالات متحده آمریکا بیش از 70 درصد فضای این ساختمان را به تولیدات خود اختصاص داده بود. یکی از جاذبهها و دیدنیهای این سالن، موتور بخار «کورلیس» بود که نیروی لازم برای فعالیت همه ماشینآلات به نمایش درآمده در این سالن را تامین میکرد. این موتور بخار با 70 فوت ارتفاع و 650 تن وزن، قدرتی بالغ بر 1400 اسب بخار تولید میکرد و تسمههایی (در مجموع) به طول 5 مایل، آن را به ماشینآلات دیگر وصل میکردند. این موتور نشانه قدرت تکنولوژیکی بود که آمریکا را به کشوری صنعتی تبدیل میکرد. این سالن دارای امکاناتی همچون صندلیهای متحرک، دفاتر تلگراف و شام 50 سنتی بود.
سالن یادبود
گالری هنر نیز (که امروز به نام سالن یادبود شناخته میشود) به دست شوارتزمن طراحی شد. این ساختمان از آجر، شیشه، آهن و سنگ گرانیت ساخته شده است. سالن یادبود که تنها ساختمان باقیمانده از نمایشگاه اکسپو قرن آمریکاست، محل نمایش آثار هنری بود. در زمان افتتاح، سالن یادبود بزرگترین تالار هنری آمریکا به شمار میرفت. این ساختمان دارای 75 هزار فوت مربع دیوار برای نقاشیها و 20هزار فوت مربع زمین برای نمایش مجسمهها بود. اما آثار شرکتکننده در نمایشگاه به حدی زیاد بود که مجبور شدند بخش جداگانهای برای آنها احداث کنند. همچنین ساختمانی برای نمایش آثار عکاسی ساخته شد. در این سالن آثار هنری کشورهای بسیاری به نمایش درآمد. بعدها سالن یادبود هم از نظر سبک و هم از نظر سازمانی به الگوی موزههای دیگر همچون موسسه هنر شیکاگو (1893-1892)، موزه عمومی میلواکی (1897-1893)، موزه بروکلین (1924-1893) و موسسه هنر دیترویت (1927-1920) تبدیل شد. پس از پایان نمایشگاه، سالن یادبود در سال 1877 تحت عنوان موزه هنر پنسیلوانیا بازگشایی شد. در سال 1928 این موزه به محل «بنجامین فرانکلین پارکوی» در فرمونت منتقل شد و در سال 1938 به موزه هنر فیلادلفیا تغییر نام داد. در کنار آمریکا، 11 کشور دیگر هم ساختمانهای مخصوص خود را داشتند. همچنین 26 ایالت از 37 ایالت (آن زمان) آمریکا نیز از ساختمانهای خاص خود برخوردار بودند که از آن میان تنها «خانه اوهایو» پابرجاست. در این نمایشگاه، دولت ایالات متحده آمریکا ساختمانی به شکل صلیب داشت که محل حضور ادارات و نهادهای دولتی مختلف بود. پاویون زنان نخستین ساختار در یک نمایشگاه بینالمللی بود که به نمایش تولیدات زنان اختصاص یافته بود. در این بخش همه چیز، از تولیدات و اداره امور بر عهده زنان قرار داشت. بعضی از وسایل به نمایش درآمده در این بخش عبارت بودند از ظرفشویی، اجاق خوراکپزی، ابزار رفوی دستکش و...
پاویون زنان
پروژه پاویون زنان به عنوان پروژه کمیته اجرایی اکسپو قرن در سال 1873 به تصویب هیات مالی اکسپو آمریکا رسید. اعضای هیات امیدوار بودند که با ایجاد پاویون زنان بر میزان مشارکت در این نمایشگاه افزوده شود. بخش بزرگی از این پاویون به تولیدات زنان اختصاص داشت. رئیس کمیته اجرایی اکسپو در بخش زنان، الیزابت دوین جیلسپای، نوه دختر بنجامین فرانکلین رئیس جمهور آمریکا بود. وی اعضای کمیته را متقاعد کرد تا برای نخستین بار در تاریخ اکسپوها، پاویونی مخصوص زنان ایجاد شود. با کمک خانم جیلسپای، فقط طی دو روز 82 هزار امضا در تایید ایجاد چنین پاویونی به دست کمیته رسید. او همچنین اعضای کنگره آمریکا را متقاعد کرد تا با ارائه کمک مالی به کمیته موافقت کنند. زنان سازماندهنده این رویداد که به شدت به سنتهای جداییطلبانه و خواهرانه خود وفادار بودند، تامین هزینه ساخت و اداره پاویون خود را بر عهده گرفتند و تمام ساختههای هنری و صنعتی آن را به نمایش تولیدات زنان اختصاص دادند. هدف آنها که افزایش حس اعتماد به نفس زنان و حق انتخاب آنها بود، با استقبال روبهرو شد و به پیشرفتهای اجتماعی، اقتصادی و حقوقی زنان انجامید. همچنین محدودیتهای تبعیضآمیز و ناعادلانه علیه آنها را کاهش داد، برابری جنسیتی را تقویت کرد و تاثیر زیادی بر آزادی زنان در داخل و خارج آمریکا برجا گذاشت. به دلیل استقبال گسترده خارجیانی که تمایل به مشارکت در نمایشگاه داشتند، زنان نتوانستند جایی در ساختمان اصلی به دست آورند. به همین دلیل مجبور بودند ساختمان مخصوص خود را بسازند. نکته جالب توجه اینکه فقط 4 ماه طول کشید تا آنها پول مورد نیاز برای ساخت پاویون را جمعآوری کنند. هدف آنها این بود که در ساخت پاویون فقط از زنان استفاده کنند. تنها مورد استثنا، طراحی سازه بود که شوارتزمن آن را انجام داد. به این ترتیب، زنان حاضر در نمایشگاه قرن آمریکا نهتنها تولیدات خود را به نمایش گذاشتند، بلکه توانستند ضرورت استقلال زنان در داخل و خارج از آمریکا را نیز توجیه کنند. آنها راههای زندگی سودمند را به بازدیدکنندگان نشان دادند. بازدیدکنندگان در بدو ورود به پاویون زنان با ساختههای آنها روبهرو میشدند، آثار و ساختههایی در بخشهای هنری و صنعتی (همچون کندهکاری روی چوب، مبلمان، سرامیک، انواع پارچه و لباس)، مطالعات (در حوزههایی مثل فلسفه، علوم و پزشکی)، آموزش، ادبیات و اختراعات. در این پاویون بیش از 8اختراع به ثبت رسیده به نمایش درآمد.
اکسپو
نام اصلی این اکسپو «نمایشگاه بینالمللی هنرها، تولیدات و محصولات خاک و معدن» تعیین شد اما تم اصلی آن، بزرگداشت یکصدمین سال استقلال آمریکا بود. در این میان، اتفاقاتی همچون انتشار کتاب کیت هرینگتون تحت عنوان «بزرگداشت قرن و چند شعر دیگر» در حکم مشوقهایی برای تبدیل آن به نمایشگاه قرن آمریکا به کار آمد. به نوعی میتوان گفت که این نمایشگاه برپا شد تا تواناییهای هنری و صنعتی آمریکا را به کشورهای دیگر معرفی کند. ابتدا قرار بود این نمایشگاه در ماه آوریل و در سالگرد نبردهای لگزینتون و کنکورد افتتاح شود اما تاخیر در روند ساخت بناها موجب شد تا این رویداد در 10 می کار خود را آغاز کند. در روز افتتاح نمایشگاه، همه زنگها در شهر فیلادلفیا به صدا درآمدند. مراسم افتتاحیه با حضور اولیس گرانت، رئیس جمهور وقت و همسرش به همراه پدرو دوم امپراتور برزیل و همسرش برگزار شد و با بازدید گرانت و پدرو دوم از سالن ماشینآلات به پایان رسید. آمارهای رسمی نشان میدهند که در نخستین روز آغاز به کار نمایشگاه 186 هزار و 272 نفر به همراه 110 هزار بازدیدکننده رایگان از این نمایشگاه دیدن کردند. در روزهای بعد تعداد بازدیدکنندگان به شدت کاهش یافت و به 12 هزار و 720 نفر رسید که علت آن گرمای شدید بود. میانگین بازدیدکنندگان در ماه می به 36 هزار نفر و در ماه ژوئن به 39 هزار نفر در روز رسید. گرمای شدید اواسط ژوئن تا ماه جولای نیز ادامه داشت و به کاهش تعداد بازدیدکنندگان منجر شد. در ماه جولای به طور میانگین روزانه 35 هزار نفر از این نمایشگاه دیدن کردند اما این رقم در ماه آگوست به 42 هزار نفر افزایش یافت. خنک شدن هوا و انتشار خبر برگزاری این نمایشگاه موجب شد تا در 3 ماه پایانی افراد بیشتری به دیدن آن بیایند. در ماههای سپتامبر و اکتبر میانگین بازدیدهای روزانه به ترتیب به 94 هزار و 102 هزار نفر افزایش پیدا کرد. بالاترین میزان حضور بازدیدکنندگان مربوط به 28 سپتامبر یعنی «روز پنسیلوانیا» بود. این روز در واقع روز بزرگداشت یکصدمین سال قانون اساسی پنسیلوانیا (1776) بود که با سخنرانی و آتشبازی همراه شد. در ماه پایانی نمایشگاه یعنی نوامبر، میانگین بازدید روزانه به 115 هزار نفر رسید.
در مجموع، تا پایان نمایشگاه (10 نوامبر) 10 میلیون و 164 هزار و 489 نفر از این رویداد بازدید کردند. اگرچه اکسپو قرن از نظر مالی موفقیتی به دست نیاورد اما توانست نظر بازدیدکنندگان خارجی را به پیشرفتهای صنعتی و تجاری آمریکا جلب کند و آنها را تحت تاثیر قرار دهد. در نتیجه، میزان صادرات افزایش و میزان واردات کاهش یافت و تراز تجاری به نفع آمریکا بهبود پیدا کرد.
ابداعات
تولیدات انبوه و ابداعات زیادی در نمایشگاه جهانی 1876 به نمایش درآمدند که بیشتر آنها در سالن ماشینآلات قرار داشتند. در این بخش، اختراعاتی همچون چرخ خیاطی، ماشین تحریر، اجاق خوراکپزی، انواع فانوس و تفنگ، واگنهای اسبی، درشکه و تجهیزات کشاورزی به نمایش درآمد. در این نمایشگاه همچنین بخش تنه بالایی مجسمه آزادی و نخستین سیستم مونوریل جهان در معرض دید بازدیدکنندگان قرار گرفت.
در این نمایشگاه برخی اختراعات عرضه شدند که تاثیر زیادی بر زندگی مردم از آن روز تاکنون داشتهاند. نخستین تلفن الکساندر گراهام بل برای انتقال صدای انسان از طریق سیمها، سیستم تلگراف خودکار و قلم برقی توماس ادیسون، ماشینهای برش برای تولید پیچ و مهره (با توان تولید روزانه 8 تا 10 هزار) و دستگاه خردکن کارخانه براون اند شارپ، دینام برقی والاس- فارمر و ماشین تحریر رمینگتون از جمله مهمترین اختراعاتی بودند که در نمایشگاه جهانی آمریکا به نمایش درآمدند.
Copyright © 2016 - AsreNamayeshgah by Daustany