به گزارش پایگاه خبری «عصرنمایشگاه»، آواتک اگر نبود، شاید، الان فرانش و میزتحریر و ریحون و کلی سایت دیگر که زیر چتر شتابدهنده آواتک رشد کرده اند نبودند.  حتی خیلی ها که در آواتک پروژه ای داشتند که در شتاب دهنده Fail کردند الان به صورت مستقل پروژه های بسیار خوبی را شروع کرده اند که مطمئن هستم موفقیت امروزشان نتیجه آموزش ها و دوره هایی است که در آواتک دیده اند یا لاقل نقش آنها را من پر رنگ می بینم.

نکته جالب برای من اما این بود که با اعضای تیم های تحت حمایت سراوا و آواتک که صحبت می کنم، عموما یک جور عصبانیت و احساس اجحاف و سرخوردگی را در آنها  می دیدم یا حس می کردم که به نظرم جایی برای این احساس با توجه به خدمات ویژه ای که دریافت کرده اند وجود ندارد.

قبلا هم جایی گفته بودم که فکر می کنم (و این البته فقط حدس من است) که  احتمالا محل درآمد اصلی سرآوا، جایی دیگر است که به آن، اینجا اشاره نمی کنم چرا که موضوع بسیار بغرنج و پیچیده می شود.  در همین حد بدانیم که شاید ماجرای پول بازی در میان باشد.
پول بازی چیست؟ مثال می زنم (این مثال ربطی به سرآوا ندارد): فرض کنید شما یک وام 100 ملیارد تومانی می گیرید که یک کارخانه احداث کنید. با 20 میلیاردش کارخانه می زنید و 1000 نفر مشغول به کار می شوند و کارخانه هم خوب کار می کند و سود می دهد و 1000 خانواده نان در سفره دارند و 1000 جوان از بیکاری نجات پیدا کرده اند.  80 میلیاردش را می بریدجای دیگر و کار دیگر می کنید. مثلاً اوراق مشارکت تضمینی در بورس می خرید یا مثلاً دلار می خرید یا مثلاً ساختمان سازی می کنید و الی آخر. اینجا اصطلاحاً گفته می شود پول بازی شده شده است.

حالا پول بازی بد است؟ مثل همیشه جواب این است : بستگی دارد!. من نمی توانم حکم قطعی بدهم.

اما درباره سرآوا  پارس، این طور نگاه می کنم که به فرض که نوع مالکیتش در استارتاپ ها کمی تند باشد، به فرض که احتمالات دیگر هم درباره اش محتمل باشد، با وجود تمام فرض های منفی و بد، نباید فراموش کنیم که شاید چند صد نفر متخصص حوزه فناوری اطلاعات مستقیما در بستر فراهم شده توسط سرآوا  آموزش دیده اند و یاد گرفته اند. به یمن وجود آواتک و سرآوا، بقیه شتاب دهنده ها هم شتاب گرفتند و راه افتادند و الان فکر کنم چند هزار نفری در شتاب دهنده های کل کشور مشغول رشد فردی و تیمی هستند.

من فکر می کنم اگر این شتاب دهنده ها نبودند و این اکوسیستم استارتاپی (با همه ایرادات جدی که به آن وارد است و با وجود اینکه به نظر من فعلا بسیار ناقص و شکننده است)  از این چند هزار نفری که درگیر استارتاپ ها شده اند، شاید نیمی، شاید بسیار بیشر از نیم، مهاجرت کرده بودند.

اگر سرآوا و آواتک و بقیه شتاب دهنده ها فقط یک خروجی داشته باشند و آن هم جلوگیری از خروج نخبه هایمان از کشور باشد، باید به آنها آفرین گفت و می توان بقیه موارد احتمالی و جانبی آنها را به دیده ی اغماض نگریست.

بر حسب تصادف، چند روز پش فرصتی دست داد و فیلم برف شکن یا Snowpiercer را دیدم. فیلم جالب و عجیبی بود. توصیه می کنم حتما ببینید.

در آخر فیلم، هرچند کارگردان سعی کرده بود کل ماجرا را (با نشان دادن خرسک قطبی سفید) زیر سوال ببرد ، اما احساس من این بود : خدمتی که «دیوید» به کل مجموعه کرد و اگر سیستم به همان شکل ادامه می داد می توانست بیشتر هم خدمت کند بسیار مهم تر از تمایلات فردی افرادی بود که سعی کردند سیستم را بشکنند.

این جمله را از سایت نقد فارسی برداشته ام :
برف‌شکن همان‌قدر علمی‌تخیلیِ خوبی‌ست که مزرعه‌ی حیوانات4 یک نشریه‌ی کشاورزی معتبر است. با این وجود، درست مانند مزرعه‌ی حیوانات که تمثیل شگفت‌انگیزی‌ست، برف‌شکن هم همان‌گونه شگفت‌انگیز است. ممکن است عده‌ای از این بابت که برف‌شکن حال و روز دنیای امروزمان را توصیف نمی‌کند، آن را تمثیلی نامناسب بدانند. این منتقدین اشتباه نمی‌کنند. فیلم شبیه به دنیایی که امروزه در آن روزگار می‌گذرانیم نیست. اما، مزرعه‌ی حیوانات هم شبیه به زندگی واقعی جامعه‌ی انگلیسی 1940 که انگلیسی‌ها درش زندگی می‌کردند نبود.

توصیه می کنم اول فیلم را ببینید (در اینترنت جستجو کنید «برف شکن» لینک های دانلودش می آید!) و بعد نقد های فیلم را هم بخوانید  :
http://www.naghdefarsi.com/world-movies-review/13201-snowpiercer.html?start=1

و بعد، به کل مجموعه ها و سیستم و حتی جامعه و نظام فعلی   و .... فکر کنید.