به گزارش پایگاه خبری«عصر نمایشگاه», اما تا وقتی که راجع به این اشتباهات اطلاعات کافی نداشته باشید، نمی‌توانید آنها را دور بزنید. اینجا به چند نکته درباره نحوه برخورد در جلسات و وعده‌های غذایی با مردم کشورهای مختلف اشاره شده تا بتوانید به شکلی ماهرانه از اشتباهات فاحش فرهنگی دوری کنید.

کانادا

نحوه صحبت: بدون مقدمه سر اصل قضیه رفتن امری بی‌ادبانه محسوب می‌شود. هر جلسه باید با چند دقیقه بحث کوتاه آغاز شود. از موضوعات بحث برانگیز مذهبی، سیاسی یا طنز بی‌مورد درباره کشور کانادا اجتناب کنید. در عوض، درباره مسائل عادی مانند آب و هوا، تسهیلات و شهر میزبان نمایشگاه صحبت کنید.
پوشش: برای جلساتی که در کانادا با مخاطب کانادایی تشکیل می‌شود، لباس اداری به سبک آمریکایی مناسب است. لباس رسمی، مانند کت و شلوار و کراوات، در عمده بخش‌های مالی کانادا - مانند خیابان Bay در تورنتو – مناسب خواهد بود. پیراهن دکمه‌دار حتی با شلوار جین برای قسمت‌های دیگر این کشور، و معمولا برای جلسات کسب و کار، مناسب هستند.
مهمانی تشریفاتی: قطع کردن صحبت دیگران حرکتی نابخردانه است، مخصوصا اینکه با صدای بلند درباره لهجه دیگران نظر بدهید. به جای اینکه توجه دیگران را جلب این نکته کنید که چیزی از نحوه صحبت کردن شخصی نفهمیدید، بهتر است از وی بخواهید تا دوباره حرفش را تکرار کند. گستردگی چند فرهنگی در کسب و کارهای کانادایی اغلب بیشتر از آمریکا است. به بیان دیگر، علاوه بر انگلیسی و فرانسوی، زبان‌های دیگر آسیایی در شرکت‌های خارج از تورنتو، مونترال و ونکوور به کار برده می‌شوند.
پذیرایی: معمولا در جلسات کسب و کار کانادایی تا حدی آبمیوه و تنقلات سرو می‌شود. اما قبل از هر چیزی، صبر کنید تا میزبان از شما دعوت کند.

انگلستان
وقت شناس بودن: برای ارتقای بهره وری، بسیاری از شرکت‌های انگلیسی قوانین و مقررات خود را دارند که می‌تواند شامل پارامترهای گسترده‌ای از ساعات مشخص تشکیل جلسات یا برگزاری جلسات در اتاق بدون صندلی برای مختصر کردن دورهمی‌ها باشد.
پوشش: جالب است بدانیم در حالی که پوشیدن همان لباس‌های تیره مرسوم در جلسات آمریکا در انگلستان هم کاربرد دارد، اما تفاوت چشمگیری بین این دو فرهنگ وجود دارد: نباید کراوات زده شود، چون رنگ‌ها و طرح‌های روی آن می‌تواند غرور نسبت به زادگاه یا درگیری‌های تلخ را یادآوری کند و حتی توهین آمیز تلقی شود.
معرفی: در انگلستان نباید دست کسی را محکم فشرد، همچنین باید نگاه چشمی به حداقل ممکن برسد. دست دادن با فردی در لندن گاهی این حس را منتقل می‌کند که طرف مقابل شما را به زور تحمل می‌کند، حتی اگر هم این بخش ضروری آشنایی بین شما باشد.
پذیرایی: هنگام غذا خوردن با دوستان و شرکا یا جلسات غیررسمی با همکاران در انگلستان معمولا موضوع کسب و کار رایج‌ترین گزینه برای صحبت است.
نحوه صحبت: مردم در انگلستان خیلی تو دار هستند و دوست ندارند راجع به زندگی شخصی‌شان صحبت کنند. بنابراین، درباره زندگی شخصی مهمانان خود چیزی نپرسید. انگلیسی‌ها اصلا تمایل ندارند اطلاعات شخصی بدهند یا درباره موضوعات کم‌اهمیت انرژی صرف کنند.

فرانسه
معرفی: دست دادن در فرانسه به طور کلی کمی کمتر و کوتاهتر از نوع مرسوم در آمریکاست. هنگام دست دادن با هر شخص باید با او ارتباط دیداری هم برقرار کنید. دوبوسه معروف فرانسوی بر روی گونه‌ها فقط در صورتی مرسوم است که دو طرف مدت زیادی باشد که یکدیگر را شناخته باشند. و اگر به این مرحله رسیدید، باید طرف قابل را به موازات صورت بیشتر سمت بیرون ببوسید.
صحبت: فرانسوی‌ها به زبان خود افتخار می‌کنند و به کسانی که زمان خود را صرف یادگیری زبان فرانسوی کرده‌اند، احترام زیادی قائلند. به همین ترتیب، کسانی که فرانسوی صحبت می‌کنند هم باید انتظار صمیمیت بیشتری را از مردم این کشور داشته باشندکه باعث می‌شود روابط تجاری خوبی ایجاد شود. اگر فرانسوی صحبت نمی‌کنید، از اینکه زبان ملی آنها را بلد نیستید، عذرخواهی کنید.
پوشش: لباس پوشیدن برای جلسات کسب و کار در فرانسه می‌تواند ترسناک باشد، چون طبقه و موقعیت شغلی افراد با کیفیت پوشاک سنجیده می‌شود. مردان هرگز نباید کراوات خود را شل کنند یا کت خود را در بیاورند مگر اینکه از آنها درخواست شود، و زنان نیز اغلب از روی کیفیت کفش‌هاشان مورد قضاوت قرار می‌گیرند. دعوت برای جلسات غیر رسمی همچنان باید با کت و شلوار و کراوات، و رویدادهای دیگر مانند یک شام رسمی باید با لباس مخصوص یا لباس شب صورت بگیرد.
عناوین: همه افراد را با عنوان شغلی و فامیلی‌شان صدا کنید، مگر اینکه گزینه دیگری داشته باشید. اگر عنوان حرفه‌ای مشخص نیست، از "آقا" و "خانم" استفاده کنید.
رستوران: در فرانسه، چاقو در کل صرف غذا باید در دست راست گرفته شود، در حالی که دست چپ تنها زمانی چنگال را بلند می‌‌کند که آماده گذاشتن غذا به دهان باشید. 

آلمان
تشریفات: عناوین شغلی در آلمان مهم است و هر فردی را باید با عنوان یا موقعیت شغلی و نام خانوادگی‌اش صدا کرد. 
زبان بدن: دستان خود را در جیب‌تان نگذارید، زیرا نشانه کلاس پایین یا شلختگی است.
معرفی: اگر اپرا از آلمان دیدن می‌کرد، ممکن بود بگوید: "وقتی دست بدهید، در مقابل آنها هم دست شما را می‌فشارند." سریع و محکم با تمام افراد حاضر در اتاق، از مدیران، تا پیک، یا حتی کودکانی که در اتاق هستند، دست بدهید. همچنین استفاده از عبارت "Guten tag" (روز بخیر) و "Guten abend" (عصر بخیر) نشان از احترام است.
پوشش: باید از رنگ‌های روشن و براق اجتناب شود. خیلی محافظه کارانه لباس فرم یا فرمی مناسب با مکانی که در آن هستید، بپوشید. جوراب رنگ تیره، ساده، و بدون طرح یا آرم استفاده کنید.
صحبت: با فرد ارشد حاضر در اتاق جلسات و سخنرانی‌ها شخصا صحبت کنید. راحت باشید و هر شخص را با همان نامی که اولین بار مدیر گروه خطاب کرده، صدا کنید.
به موقع بودن: وقت شناسی در آلمان بسیار مهم است. در همه جلسات سروقت حاضر شوید. دو یا سه دقیقه دیر رسیدن برای یک مدیر آلمانی خیلی توهین آمیز تلقی می‌شود، به خصوص اگر موقعیت پایین‌تری داشته ‌باشید.

امارات متحده عربی
لباس: در بسیاری از کشورهای خاورمیانه، از زنان انتظار می‌رود که لباس‌های پوشیده به تن کنند و کمتر بدن خود را نشان دهند. حداقل، در ملاقات با تاجران آمریکایی باید لباسی بپوشند که شانه‌هایشان را پوشش دهد و تا زیر زانو باشد.
معرفی: دست دادن با مردم این کشور باید نسبت به نوع مرسوم در آمریکا بیشتر باشد و از بالاترین رتبه در اتاق آغاز شود و به همین ترتیب تا افراد پایین دست‌ ادامه داشته باشد. پس از گفتن نام خودتان، عبارت "سلام علیکم" را بگویید.
تشریفات: اعراب معمولا یکدیگر را با عنوان محترمانه و نام کوچک صدا می‌زنند. مقام ارشد اتاق را با عبارت "شیخ" یا "شیخه" به معنی "رئیس" و دیگران را با عنوان سید یا سیده - خانم و آقا - همراه نام خانوادگی صدا می‌زنند. به همین ترتیب، اشتباه میزبان خود را در صدا کردن نامتان تصحیح نکنید.
نحوه صحبت: کسب و کار در بزرگترین شهرهای امارات متحده عربی مانند دوبی و ابوظبی زمان می‌برد. جلسات اولیه برای بحث درباره کسب و کار نیست. در عوض، دو طرف ملاقات می‌کنند تا یکدیگر را بشناسند و با شخصیت و نگرش هم آشنا شوند. و آگاه باشید که توافق کلامی مانند کلمات حک شده روی سنگ است.
زبان بدن: تمام ارتباط‌های عمومی باید با دست راست انجام شود، چه بخواهید نامه‌ای را به کسی بدهید، دست بدهید، یا در رستوران چنگال در دست بگیرید. اینطور فرض می‌شود که سمت چپ آلوده است.
رستوران: الکل در بیشتر مناطق این کشور ممنوع است. در جلسات کسب و کار یا جلسه شام خیلی بعید است که با الکل از شما پذیرایی شود، و سفارش آن نیز پیشنهاد نمی‌شود. 

چین
معرفی: خودتان را به همه از مدیر ارشد تا بقیه کارمندان معرفی کنید. به خوشامدگویی میزبان چینی خود (و یا مهمانان) احترام بگذارید، چه با تکان سر یا دست دادن کوتاه با خم شدن 45 درجه‌ای. هر ارتباط عمیق در یک محیط حرفه‌ای ممکن است به مثابه مسخره کردن میزبان‌تان تفسیر شود.
رستوران: خودتان را آماده کنید تا میزبان همه سفارشات میز را می‌دهد. اگر از شما پرسیدند چه غذاهایی میل دارید، هرچه می‌خواهید بگویید، اما در کل بهتر است به نظر میزبان احترام بگذارید. میزبان تنها کسی است که با گارسون صحبت می‌کند و  صورتحساب را پرداخت می‌کند. صورتحساب رستوران‌ها هرگز میان گروه‌ها در چین تقسیم نمی‌شود، و اگر پیشنهاد کنید که حاضر هستید مقداری از آن را حساب کنید ممکن است میزبان را خجالت‌زده کنید.
زبان بدن: گرفتن و دادن کارت - یا جزوه، چک رستوران، یا جزوه جلسات - همیشه باید با هر دو دست انجام شود. و کارت‌های کسب و کار باید قبل از گذاشتن در جیب خوانده شود.
تشریفات: آرامش خود را در همه شرایط حفظ کنید. در چین، بروز دادن احساسات باعث خجالت‌زدگی اطرافیان می‌شود. اگر احساس می‌کنید مضطرب شده‌اید، به میزبانان خود توضیح دهید که از درک آنها سپاسگزار هستید. احترام نام بازی قوانین و مقررات چینی است، چه در اتاق هیئت مدیره یا در ملاء عام.
نحوه صحبت: قبل از اینکه صحبتی کنید، بگذارید از شما درخواست شود. از صحبت کردن درباره مرگ و مقایسه تجارب خود در چین با دیگر کشورهای آسیایی خودداری کنید.

مکزیک
معرفی: خانم‌ها باید در دست دادن پیش‌قدم شوند، که البته از سبک آمریکایی که ممکن است عادت کرده‌ باشید، حالت ملایم‌تری دارد. سعی کنید دست مهمان را مانند خودش فشار دهید زیرا زیاده‌روی بیش از حد نیز نشانهء سلطه‌طلبی است. اگر یک مکزیکی بر گونه‌تان بوسه کوچکی بزند، تعجب نکنید. 
سروقت بودن: وقت‌شناسی در بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین، همچنین مکزیک، امتیاز ویژه‌ای دارد. جلسات اغلب 10 تا 15 دقیقه پس از زمان برنامه‌ریزی شده آغاز می‌شوند.
عناوین: میزبان ممکن است با شما مانند یک دوست برخورد کند یا طنزی مودبانه از شما بگوید. لبخند آرام در چنین شرایطی تاثیر خیلی خوبی می‌گذارد. ابتدا میزبان یا مهمان خود را با Señor یا Señora خطاب کنید، اما اگر لازم بود اسم کوچک او را صدا بزنید.
زبان بدن: دستان‌تان را در پشت خود نگه ندارید، زیرا نشانه خشم است. ممکن است مکزیکی‌ها هنگام صحبت کردن به شما نزدیک‌تر از آن‌چیزی که انتظار دارید، بایستند و سخنان هیجانی خود را با لمس بازو یا شانه‌تان همراه کنند.
نحوه صحبت: مکزیکی‌ها اغلب از اخبار سیاسی آمریکا آگاه هستند و از نظر دادن در این رابطه خجالت نمی‌کشند. بهتر است با ارائه نظر خود شرایط موجود را در خطر نیندازید، فقط حرف‌ها را تایید کنید. خودتان یا هرکسی را که مقیم آمریکا باشد، آمریکایی خطاب معرفی نکنید.  این عبارت برای همه کشورهای شمالی یا آمریکای شمالی اطلاق می‌شود. بنابراین، اگر خودتان را آمریکایی خطاب کنید، مانند این می‌ماند که بگویید مکزیکی‌ها، آمریکایی نیستند. 

برزیل
نحوه صحبت: بسیاری از برزیلی‌ها زبان انگلیسی را بلد هستند و اغلب دنبال فرصتی هستند که تمرین کنند. اما به یاد داشته باشید که زبان اصلی برزیلی‌ها پرتغالی است، نه اسپانیایی. اسپانیایی صحبت کردن با یک برزیلی توهین شرم‌آوری تلقی می‌شود.
رستوران: برزیلی‌ها حتی هنگام صرف شام رسمی با شرکای تجاری خود نیز نوشیدنی میل می‌کنند. آنها همچنین  ترجیح می‌دهند نوشیدنی‌شان خیلی سرد "estupidamente gelada" باشد. به همین ترتیب، هر از چند گاهی بطری‌های بزرگ سر میز سرو می‌شوند و فقط زمانی که قصد نوشیدن آن را داشته ‌باشند اندازه یک جرعه داخل لیوان می‌ریزند. اگر میزبان بیشتر سفارش دهد، بهتر است که شما هم به همان میزان درخواست کنید.
تشریفات: جلسات کسب و کار اغلب از موضوع خارج می‌شوند و درباره زندگی شخصی حاضرین بحث می‌شود‌.
زبان بدن: علامت آمریکایی "OK" در برزیل، همانند خیلی از کشورهای دیگر، معنی دیگری دارد و باید از آن اجتناب شود. از سوی دیگر، بالا بردن شست قابل قبول است.
معرفی: برزیلی‌ها نیز مانند آمریکایی‌ها محکم دست می‌دهند، اما ممکن است دست‌دادنشان زمان بیشتری طول بکشد. دست خود را مثل همیشه سریع نکشید.
سروقت بودن: سروقت بودن در شهرهای بزرگ این کشور مانند سائوپائولو، ریودوژانیرو، و برازیلیا مهم است. اما در شهرهای کوچک‌تر انتظار می‌رود که تاخیر داشته ‌باشید.

هند
سروقت بودن: یکی از بزرگترین موانع فرهنگی در هند رابطه مردم این کشور با زمان است. "10 دقیقه" برای هندی‌ها اغلب نیم ساعت حساب می‌شود، و پنج دقیقه دیر رفتن سه، چهار برابر بیشتر به چشم میاید. باید در جلسات سروقت حاضر شوید، و اگر جلسه دیرتر از زمان مقرر شروع شد نباید ابراز نارضایتی کنید.
معرفی: اگر چه از تجار غربی انتظار می‌رود تا خود را با دست دادن محکم معرفی کنند، اما در هند هنوز همان روش سنتی استفاده می‌شود. برای سلام دادن، دستان خود را مقابل سینه خود بیاورید، مانند زمانی که دعا می کنید، و کمی هم تعظیم کنید. روش دیگر هم گفتن کلمه "Namaste" با صدای بلند است می‌تواند همان کاربرد را داشته باشد.
تشریفات: کلمات "لطفا" و "متشکرم" به طور کلی در فرهنگ هند وجود ندارد، و استفاده از آنها می‌تواند حس اضطراب و بدهکاری در ذهن میزبان یا مهمان ایجاد کند. بنابراین، وقتی کسی به شما خوشامد می‌گوید یا شما را به صرف شام دعوت می‌کند تشکر خود را با تعارف‌هایی مانند "باعث خوشحالی است که با تیم شما هستم" یا "غذا خوشمزه بود" ابراز کنید.
زبان بدن: دست تکان دادن در هند به معنی "سلام" دادن نیست. در عوض، به معنی "نه" یا "مرا تنها بگذارید" تفسیر می‌شوند.
رستوران: در ناهارخوری‌های سنتی هند، غذا اغلب با دست خورده می‌شود. اما غذا خوردن با دست چپ تصویر جالبی ندارد. همچنین، قبل و بعد از غذا دست‌های خود را بشویید.

ژاپن
زبان بدن: بستن چشم‌ها در حالی که به سخنان طرف مقابل گوش می‌دهید نشانه این است که در حال تمرکز هستید. اگر شک کرده‌اید مخاطبان شما در حال چرت هستند، خیلی معمولی به صحبت خود ادامه دهید. هنگامی که صحبت شما به پایان برسد، مهمانان چشم خود را باز خواهندکرد.
نحوه صحبت: شرکت‌کنندگان بارها و بارها در طول جلسات کلمه "های" ـ یعنی بله ـ را تکرار می‌کنند. آنچه را که در واقع گفته شده به اشتباه برداشت نکنید. "بله" نشانه تایید نیست، بلکه به این معنی است که آنچه که می‌گویید شنیده شده و قابل فهم است.
معرفی: ار دست دادن صرف نظر کنید، و به جای آن همچنان که خودتان را معرفی می‌کنید متفکرانه و با حسی عمیق برای میزبان یا مهمان خود تعظیم کنید. کارت‌های تجاری به زبان ژاپنی باید به همه افراد حاضر در اتاق داده‌ شود.
سروقت بودن: تاخیر قابل تحمل نیست، بنابراین همیشه برنامه‌ریزی کنید تا کمی زودتر در جلسات حاضر شوید. هنگام استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی ژاپن، مانند قطار یا اتوبوس، دیر رسیدن بیش از یک دقیقه از زمان معین تاخیر به حساب میاید.
رستوران: قبل از اینکه دست به غذا ببرید، منتظر شوید تا میزبان شروع کند. و همیشه مقدار کمی از غذا را در بشقاب خود رها کنید، زیرا کامل خوردن محتویات بشقاب نشانه این است که یا سیر نشده‌اید یا از غذا راضی نیستید.
 
استرالیا
معرفی: هنگام معرفی خودتان به همه کسانی که در اتاق حاضر هستند، محکم دست بدهید و با آنها ارتباط چشمی برقرار کنید. نام و نام خانوادگی خود را بگویید، و اسم کوچک کسی را که با او در حال دست دادن هستید، تکرار کنید. برای مثال، بگویید "سلام، من دیوید هینز هستم. از دیدار شما خوشحالم، لی."
عناوین: پس از اینکه نام و نام خانوادگی خود را به گروه معرفی کردید، در صدا کردن اسم کوچک حاضرین جلسه راحت باشید.
ناهار خوری: به نصیحت پدربزرگ و مادربزرگ خود گوش دهید: آرنج خود را روی میز نگذارید. هنگامی که غذایتان به پایان رسید، چنگال و چاقوی خود را کنار هم روی بشقاب بگذارید. معمولا میزان انعام در صورتحساب محاسبه شده ‌است، اما برای خدمات ویژه باید مبلغ جداگانه‌ای را پرداخت کرد. پیشنهاد دهید که می‌‌خواهید صورتحساب را پرداخت کنید، اما اگر میزبان اصرار کرد بگذارید که خودش این کار را انجام دهد.
تشریفات: قوانین و مقررات استرالیایی شبیه رسوم آمریکایی است. رفتاری آرام اما حرفه‌ای داشته باشید.
نحوه صحبت: از نظر دادن دریغ نکنید. تا زمانی که وسط صحبت وارد و از موضوع خارج نمی‌شوید، بدانید که معمولا استرالیایی‌ها از نظرات همتایان خود در زمینه کسب و کار استقبال می‌کنند.
زبان بدن: علامت صلح را در حالی که کف دستتان رو به خودتان باشد، نشان ندهید - مثلا زمانی که می‌خواهید عدد "دو" را نشان دهید، اگر داخل دست به سمت خودمان باشد به معنی نشان دادن انگشت وسط در آمریکاست.

نویسنده: کوین فارل
منبع: exhibitor online
مترجم: فرزانه اسکندریان