به گزارش پایگاه خبری «عصر نمایشگاه»، در رابطه با نمایشگاه‌های بین‌المللی و جهانی به عنوان یک هنر – صنعت – رسانه نیز وضعیت اینگونه است. از اواخر قرن نوزدهم و با به کار بردن سیستم‌های پیش‌ساخته نمایشگاهی (که البته سرعت در برپایی غرفه‌ها و ارزانی این سیستم‌ها را نمی‌توان نادیده گرفت)، به علل مختلف همچون ناتوانی در به وجود آوردن زوایای کمتر از 45 درجه (انحنا)، برپایی غرفه‌های تاثیرگذار بر بازدیدکننده بسیار مشکل است و تنها چاره در این ارتباط، طراحی و ساخت غرفه‌ها با مواد ساختمانی و به وجود آوردن سطوح صاف، منحنی، حرکت، خطوط شکسته و دیوارهای مواج، اختلاف سطح، فضاهای سایه روشن، موسیقی کلاسیک و نورپردازی سینمایی است. در اینجا، نمایشگاه به تئاتر و کاربردها و تاثیرگذاری آن روی مخاطب نزدیک می‌شود با این تفاوت که تئاتر مجمعی مونولوگ و نمایشگاه مجمعی دیالوگ است و تنها فرق نمایشگاه با تئاتر نیز همین مورد است که در این مقایسه، نمایشگاه دست بالاتر را دارد.
در دهه سوم قرن بیستم، جنبشی در جهان به وجود آمد به نام «جنبش مدرن» که نمایشگاه نیز از آن بی‌بهره نماند. البته لازم به توضیح است که جنبش مدرن، بخشی از مکتب سورئالیسم است که پایه‌ریزان این مکتب 9 تن از هنرمندان پیشرو فرانسوی بودند. در پیگیری چنین تفکری در سال 1936،  نخستین نمایشگاه بین‌المللی سورئالیست‌ها در پاریس برپا شد که طی آن هنرمندان شرکت‌کننده، دیدی وسیع به آینده داشتند. به عقیده شرکت‌کنندگان در نمایشگاه 1936 پاریس، توجه به دیدگاه‌های مدرن یعنی روح دادن به یک واقعیت سه‌بعدی ساکن و تبدیل آن به فضایی روشن و تابناک و متحرک معادل جامعیت تصور رویای بازدیدکننده‌ای که تحت تاثیر غرفه‌های جذاب قرار می‌گیرد و با آن ارتباط برقرار می‌کند. پس از برگزاری نمایشگاه مذکور، تقریبا همه به این نتیجه رسیدند که شایسته‌تر است  برگزارکنندگان و  شرکت‌کنندگان در نمایشگاه‌ها از خدمات طراحان هنرمند و با احساسی بهره‌مند شوند که با توجه به موضوع نمایشگاه، فضاهای جذابی را طراحی و برپا می‌کنند که بیشترین اثر را روی بازدیدکننده خواهد گذاشت. طراحان درجه یک، گذشته از هنرمند‌بودن باید اهل مطالعه و تحقیق باشند و نمایشگاه را خوب بشناسند. (‌در جریان برپایی نمایشگاه‌های اختصاصی دولت جمهوری اسلامی ایران در مسکو و 3کشور آسیای میانه و متعاقبا استرالیا، شرکت نمایشگاه‌های بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران از طراحی‌های ویژه یک هنرمند نمایشگاهی با دیدگاه‌های سورئالیستی بهره برد‌.)
دومین نمایشگاه بین‌المللی سورئالیست‌ها از تاریخ 11 ژوئن لغایت 14 ژوییه 1938 در گالری نیو برلینگتون لندن برگزارشد. از این نمایشگاه حدود 6 میلیون نفر بازدید کردند و رکورد جمعیت بازدیدکننده از نمایشگاه‌های بین‌المللی در اروپا را شکستند. پس از برگزاری این دو نمایشگاه، همه دست‌اندرکاران نمایشگاه‌ها و به ویژه نمایشگاه‌های بین‌المللی و جهانی دریافتند که نمایشگاه در قرن بیست و یکم از لحاظ دکور، اتراکسیون و غرفه‌سازی باید نیم‌نگاهی به غرفه‌سازی‌های با شکوه قرن نوزدهم اروپا داشته باشد.
این دیدگاه مدرن نمایشگاهی به معنی به کارگیری بعد چهارم یعنی چهار‌بعدی‌کردن تصورات ذهنی انسان‌هایی است که در نمایشگاه‌ها در دو بخش شرکت‌کننده و بازدید‌کننده فعالیت می‌کنند. با بروز عکس‌العمل‌های چهاربعدی، طرفین، تعاملات موثرتری را با یکدیگر آغاز خواهند کرد و به نتایج موثرتری خواهند رسید. بعد چهارم انسانی و رسیدن به مرحله چهاربعدی که البته تمهیدات ویژه‌ای را  می‌طلبد، در نمایشگاه‌های بین‌المللی و جهانی تاثیرات بسیار مثبتی خواهند داشت.
نگارنده از 3 نمایشگاه جهانی سویل اسپانیا در سال 1992،‌هانوور 2000 آلمان و میلان ایتالیا در سال 2015 دیدن کرده است. در نمایشگاه جهانی سویل، غرفه ژاپن، بازدیدکنندگان را در گروه‌های 500 نفری به کمک پله‌های برقی به ارتفاع 98 متری از سطح زمین انتقال می‌داد. در آن ارتفاع بازدیدکنندگان وارد بالاترین بخش غرفه ‌شده و در لحظه ورود با تابلوی بسیار بزرگ و چشمگیر JAPAN روبه‌رو می‌شدند. به تابلو خیره شده بودم که یکی از راهنمایان غرفه به نزدم آمد و پرسید: «می‌توانم کمکی بکنم؟» برداشت خودم از تابلو را با او در میان گذاشتم و او مرا به مدیر غرفه معرفی کرد و ایشان برداشت مرا تایید و تاکید کرد که تابلو مذکور ضربه اولیه و نهایی را به بیننده وارد و او را برای بازدید از قسمت‌های دیگر غرفه آماده می‌کند. در همین لحظه بود که به واقعیت تعریف «سورئالیسم یعنی ابرواقعیت‌گرایی» پی بردم.
ارتفاع 98 متری و تابلوی بزرگ «ژاپن» به صورتی غیرمستقیم، بازدیدکننده را با عظمت تکنولوژی این کشور آشنا می‌کرد‌.
در نمایشگاه جهانی 2015 میلان، «درخت زندگی» براساس عقیده مذهبی و آیینی مسیحیت یعنی درختی که ریشه‌های آن در بهشت و شاخه‌های آن روی کره زمین قراردارد، برپا شده بود. از درخت زندگی میلیون‌ها نفر بازدید کردند و بعضی از آنها نمی‌توانستند تعجب خود را از دیدن چنین عظمتی پنهان کنند. در صحبتی که نگارنده با مسئول این بخش از نمایشگاه داشت، ایشان گفتند که در طراحی این درخت ضمن حفظ اصالت تفکر اولیه در انجیل، طراح دو اصل سنت و مدرنیسم و تلفیق این دو اصل را به کارگرفته و دیدگاه‌های ویژه‌ای را در رابطه با ماورا و متافیزیسم ارائه کرده است.
طراحی مدرن البته به شرطی که با موضوع نمایشگاه یا کالاهای داخل غرفه سنخیت داشته باشد، به عنوان جادوی نمایشگاه‌های بین‌المللی، بازدیدکننده را آماده پذیرش پیام‌های نمایشگاه می‌کند.
به عقیده نگارنده، همه جنبه‌های یک نمایشگاه باید در بالاترین سطح ممکن جلوه داشته باشد و این جلوه است که توجه بازدیدکننده را به جزییات نمایشگاه معطوف می‌دارد و او را تشویق می‌کند در رابطه با تصمیمی که او را به نمایشگاه جذب کرده جدی باشد. حال چنانچه چنین تفکری در نمایشگاه‌های خارج از کشور اعمال شود، باعث رونق تجارت و توسعه صادرات که موازنه بازرگانی کشورها را مثبت می‌کند، خواهد شد. نمایشگاه هزینه نیست بلکه نوعی از سرمایه‌گذاری است که هر چقدر دقیق‌تر انجام شود، درآمد افزون‌تری را با خود به همراه خواهد داشت و تداوم 6هزارساله این پدیده شگفت‌انگیز بشری نیز به همین دلیل است.