به گزارش پایگاه خبری «عصرنمایشگاه»،  چندی پیش، این مدیر اجرایی پیشرو در صنعت نمایشگاهی سر میز صبحانه از کارپرداز خود پرسید: «آینده تکنولوژی در صنعت نمایشگاهی چگونه خواهد بود؟ اتفاق بزرگ بعدی چیست؟» این سوال از زمانی در ذهن او شکل گرفت که تعدادی از مردم را در حالی دید که به یک صفحه نمایش چشم دوخته  بودند. پانت پرسید: «چگونه باید تکنولوژی را برای ارتقای نمایشگاه هایمان مهار کنیم؟»  او نیز، مانند بسیاری از مسئولان نمایشگاه، برای افزایش سر و صدا در غرفه از اپلیکیشن های خاصی استفاده میکرد و  با تکیه بر این سیستم ها، تکنولوژی را متهم نشان میداد.

به نظر میرسد تکنولوژی تلفن همراه و رسانه های اجتماعی رفته رفته به شکل زیرکانه ای معنای برقرارکردن روابط را با اجتماع از بین برده   و ما را از جهان اطراف جدا کرده اند و در نتیجه، حس انزوایی قریب الوقوع همه را فراگرفته است.

مسئولان نمایشگاه، با به کارگیری تکنولوژی تلفن همراه ـ قبل و بعد از نمایشگاه ـ به طور ناخواسته در حال نابود کردن تعامل انسانی هستند، یعنی اساسی ترین چیزی که یک نمایشگاه بر پایه آن طراحی شده  است.

ممکن است استفاده از پیام های کوتاه و رسانه های اجتماعی ساده تر به نظر برسد، اما ده ها پیام هم نمی تواند با مکالمه رودررو در نمایشگاه تجاری برابری کند. شکلک های پیام های کوتاه بامزه هستند، اما هرگز نمی توانند جای لبخند روی صورت یا چشمان خندان غرفه دار یا بازدیدکننده را بگیرند. تعامل چهره به چهره کیفیت خاصی دارد. شما می توانید آهنگ و تن ظریف صدا را بشنوید، تغییر در احساس از غمگین به خشمگین را حس کنید و به چشمان طرف مقابل نگاه کنید و ببینید آیا میتوان به او اعتماد کرد یا خیر. صحبت کردن چهره به چهره به شکل نامحسوسی واقعی و با ارزش است. این نکته برای نمایشگاه ها قابل توجه است. به نظر میرسد ما در این دنیای دیجیتال روابط گسترده تری نسبت به همیشه ایجاد کرده ایم، که اگر به درستی از آن استفاده شود، میتواند برای ارتباطات شبکهای عالی باشد. واقعیت  غم انگیز این است که بسیاری از ما استفاده درستی از آن نداریم. برقرار کردن ارتباط با 10 نفر دشوار است، چه برسد به چند صد نفر. در چنین شرایطی، آیا نام ها را به خاطر خواهیم سپرد؟

تحقیقات روانشناسی تکاملی انسان شناس و روان شناس بریتانیایی، رابین دانبار، نشان داد که مردم در شبکه های مجازی خود را به تعداد معینی از ارتباطات پایدار و حامی، حدودا 150 نفر، محدود می کنند.

علاوه براین، برونو گونکالوز از دانشگاه کورنل در تحقیقات بعدی خود با استفاده از اطلاعات توییتر نشان داد، با وجود اینکه یک فرد میتواند از طریق اینترنت با تعداد زیادی از مردم ارتباط داشته  باشد، اما در شبکه های اجتماعی تنها میتواند حداکثر 100 تا 200 دوست واقعی داشته  باشد.

پانت هنگام صرف صبحانه جوانانی را مثال زد که در زمان عبور از خیابان موبایل iPod خود را در حالت پیش فرض قرار داده  بودند. قرار دادن موبایل در حالت پیش فرض به این معنی است که وقت صحبت کردن با کسانی که زندگی را شلوغ کرده اند، وجود ندارد.

چیزی که زمانی در محدوده خصوصی یا در تعطیلی ها انجام میشد، امروزه به وسواس تبدیل شده  است. شاید بهتر باشد ببینیم افراد دیگر در جاهای دیگر که به چنین امکاناتی دسترسی ندارند، چگونه زندگی میکنند.

ایده حاضر بودن در زمان حال سریعا در حال ناپدید شدن است. این یک علامت هشداردهنده است که ما در صنعت نمایشگاهی نسبت به آنچه که در دنیای واقعی داریم، به وسایل الکترونیکی و تکنولوژیک اعتماد بیشتری می کنیم.

اتصال دائمی به وسایل تکنولوژیک از دیدگاه روانشناسان، اختلال هویت تجزیه ای نام دارد. این اختلال در کل به معنی منزوی شدن و در شکل افراطی نشانه بیماری روانی است. نتایج مطالعه ای که در ژاپن صورت گرفت، نشان میدهد کودکان و نوجوانان با کسانی که موبایل ندارند، دوست نمی شوند.

اکثر مردم دوست ندارند با افرادی باشند که به طور مداوم با افراد یا وسایل دیگر در ارتباط هستند. تلفن های هوشمند به مردم این اجازه را می دهند تا با یک اشاره انگشت به اینترنت وصل شوند و اخبار ورزشی و آب و هوا را هرجا که باشند، چک کنند.

در حالی که تکنولوژی، وسایل ارتباط اجتماعی را در اختیار ما گذاشته به طوری که می توانیم با وجود فاصله زیاد با افراد دیگر ارتباط داشته  باشیم، اما باعث شده که قابلیت هایمان کاهش پیدا کند و کیفیت روابط اجتماعی ، نکته اساسی نمایشگاه ها، نیز به آرامی نابود شود.

بیایید روابطی را که میتوان روی آنها حساب کرد، طولانی تر کنیم و تنها بر تکنولوژی تکیه نکنیم. بهتر است کارهایی را که خودمان باید انجام دهیم، به تکنولوژی واگذار نکنیم.

منبع: Exhibition News